Ik weet nog goed dat toen we wakker werden die ochtend Gerald een papieren bordje onder zijn kant van het bed vandaan haalde, met daarop wat chocola. Een chocolade ontbijtje zei hij, omdat ik de beste moeder zou worden. Vreugde, blijdschap toen we ons nieuws deelden die dag. Geen verdrietig gevoel als we foto’s van andere moeders zagen, of andere moeders hoorden vertellen.
Onze enige moederdag waarop alleen blijdschap overheerste. De jaren daarna duikelden dankbaarheid, blijdschap en verdriet over elkaar heen. Want onze Judah was geboren, wat een vreugde en dankbaarheid. Maar hij was ook ziek en dat maakte het beladen, want wanneer zou de moederdag komen zonder dit mooie mannetje? Moederdag niet zoals we ons voorgesteld hadden. Wel met ontbijt op bed, maar een jongetje dat geen brood of kruimel met ons mee at. En toch, als ik naar hem keek, voelde ik me dankbaar en blij. De laatste moederdag met Judah was Febe er ook bij. Wat een heerlijk gevoel met zijn vieren in ons bed. Met knutsels waar Judah toch een beetje aan mee geholpen had en met elkaar. Ik wist toen niet dat het onze laatste moederdag zou zijn, maar toch weet ik nog dat ik er nog meer bewust van heb genoten omdat Judah op dat moment al behoorlijk ziek was.
En nu, nu is er al twee jaar een lege plek in dat bed. Elke dag is dat lege plekje er in ons bed, in ons huis. Maar op moederdag voelt dat net een beetje meer, omdat je er zo bij bepaald wordt. Er wordt geen ruzie gemaakt wie waar ligt of zit. Er zijn geen geheime verstopplekjes van mijn kinderen. Er mist een jongetje en er mist ook gezondheid. En dan mis ik Judah, zijn stemmetje, zijn lach. En onze dochter maakt dat ik me toch moeder voel op dat moment en terwijl ik daar zo blij om ben, voel ik ook de pijn. De pijn van het anders zijn dan anderen.
Ik weet dat ik op zo’n dag niet alleen ben. Ik weet dat ik niet de enige ben met pijn. Ik weet dat er veel vrouwen zijn die moeder hadden willen worden, moeders die een kind missen, moeders die nog een kinderwens hebben, vrouwen die denken aan hun miskramen of kinderen die hun moeder missen om welke reden dan ook. Gezinnen die niet compleet zijn, waardoor het zo anders voelt. En misschien ben ik nog iemand vergeten in dit rijtje. En toch voel ik me alleen en verloren. Te midden van een wereld waarin het gros moederdag viert.
Ik vier het ook, moederdag, want ik heb een moeder en daar ben ik dankbaar voor. En ik ben een moeder en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Want ik hoor het weer in mijn hoofd. Dat stemmetje van die laatste moederdag compleet in 2019. De woorden van het jongetje dat mij voor altijd mama maakte. Die woorden zitten voor altijd in mijn hoofd en in mijn hart.
'Lieve mama.. ik heb iets gemaakt voor jou, omdat ik zoveel van je hou.'
En zo buitelen die dag dankbaarheid, vreugde en verdriet door elkaar. Misschien is moederdag dan toch geen andere dag dan anders..
