Dit zijn wij

Een paar jaar geleden is het dat ik heb geblogd, anoniem, over onze wens voor een kindje. Over de ziekenhuisbezoeken, de medicijnen, de tranen, de pijn die dat kostte. Ik was gestopt. Ik hoefde niet meer te bloggen, niet meer mijn verhaal kwijt op papier. Ik was eindelijk zwanger! Toen, 5 jaar geleden, kon ik niet bedenken dat ik hier nu weer zou bloggen. Niet over zwanger worden, maar over zieke kinderen. Dat ik nu schrijf over de droom die in vervulling is gegaan, maar toch weer uit elkaar spatte. Kinderen die mijn hele hart stelen, maar niet meer beter worden.